حکایت پند آموز از جناب سعدی

سگی پای صحرا نشینی گزید                  به خشمی که زهرش ز دندان چکید

شب از درد بیچاره خوابش نبرد                 به خیل اندرش دختری بود خرد

پدر را جفا کرد و تندی نمود                      که آخر تو را نیز دندان نبود؟

پس از گریه مرد پراگنده روز                       بخندید کای مامک دلفروز

مرا گر چه هم سلطنت بود و بیش             دریغ آمدم کام و دندان خویش

محال است اگر تیغ بر سر خورم                که دندان به پای سگ اندر برم

توان کرد با ناکسان بدرگی                       ولیکن نیاید ز مردم سگی

برچسب‌ها: حکایات و آموزنده ها